Το Εγκεφαλικό Επεισόδιο είναι ένα κλινικό σύνδρομο (μία συνάθροιση συμπτωμάτων και ενδείξεων) κεντρικής (ή πλήρης) αναταραχής της εγκεφαλικής λειτουργίας, διάρκειας όχι πάνω από 24 ώρες ή οδηγώντας στον θάνατο με αγγειακή προέλευση.

Υπάρχουν δύο τύποι εγκεφαλικού επεισοδίου, το ισχαιμικό επεισόδιο όπου ένα η περισσότερα αιμοφόρα αγγεία που καταλήγουν στον εγκέφαλο αποφραχθούν ξαφνικά από κάποιο θρόμβο και σταματήσει η ροή του αίματος προς αυτόν και το αιμορραγικό επεισόδιο που ένα η περισσότερα αγγεία υποστούν ρήξη (σπάσουν), με αποτέλεσμα να προκληθεί αιμορραγία στον εγκέφαλο.

ΑΙΤΙΑ
• Υπέρταση
• Καρδιακή και αγγειακή νόσος
• Ιστορικό παροδικού ισχαιμικού επεισοδίου.
• Διαβήτης
• Χοληστερίνη
• Κάπνισμα

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
• Αύξηση ή μείωση της μυικής τονικότητας
• Σπαστικότητα
• Μυική αδυναμία ή παράλυση
• Απώλεια ισορροπίας
• Απώλεια συντονισμού των κινήσεων
• Μούδιασμα
• Απώλεια αίσθησης
• Ημιπληγία
• Αφασία (ανικανότητα ομιλίας ή κατανόησης της γλώσσας)
• Απραξία ( διαταραχή θεληματικής κίνησης)

Αρχικά άτονη παράλυση και αργότερα αύξηση της τονικότητας όσο περνά ο χρόνος.

Η επιλογή ενός κηδεμόνα είναι αρκετά μπερδεμένη. Η επιλογή διαθέσιμων ορθωτικών είναι πολύ μεγάλη και πολλές δημοσιευμένες έρευνες είναι ασαφής, παρέχοντας μη επαρκής λεπτομέριες γύρω από τον τύπο και τα χαρακτηριστικά ενός κηδεμόνα τα οποία έχουν μελετηθεί.

Υπάρχει μία τεράστια γκάμα προκατασκευσμένων κηδεμόνων. Παρόλα αυτά αυτές οι ορθώσεις είναι αποτελεσματικές μόνο στο να ελέγξουν το εμπρός-πίσω επίπεδο.
Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σαν προσωρινές ορθώσεις ή σε περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάγκη μίας έγκαιρης κινητοποίησης πριν εφοδιαστεί ο ασθενής με έναν επί παραγγελία κηδεμόνα. Πολλοί προκατασκευασμένοι κνημοποδικοί κηδεμόνες είναι σχεδιασμένοι με την γνωστή ονομασία PLS.

Αυτές οι ορθώσεις έχουν πολύ συγκεκριμένα κριτήρια επιλογής: απομονωμένη αδυναμία των πρόσθιων μυών της κνήμης, ελάχιστο ή καθόλου πρόβλημα τονικότητας ή σπαστικότητας, μη σημαντική έσω-έξω αστάθεια υποστραγαλικής άρθρωσης, και μη ανάγκη επίδρασης/επιρροής του κηδεμόνα στο γόνατο ή στο ισχίο. Αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία εξαιρούν πολλούς ασθενείς με εγκεφαλίκο επεισόδιο, οι οποίοι έχουν αυξημένη τονικότητα, υπερέκταση γόνατος κάμψη του μηρού και συστολή-αγκύλωση καθώς και υπτιασμό στο άκρο πόδι.

Ένας ορθωτικός τεχνικός θα πρέπει να είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ενός κατασκευασμένου επί παραγγελία κηδεμόνα βασισμένο σε λεπτομερή υπολογισμό της εμβιομηχανικής ανεπάρκειας και ξεκάθαρα αναγνωρίζοντας τους λειτουργικούς στόχους. Κάποιοι κνημοποδικοί κηδεμόνες έχουν μηχανικές αρθρώσεις ποδοκνημικής οι οποίοι επιτρέπουν ή βοηθούν σε μία κατευθυνση ενώ συγχρόνως επιτρέπουν ή περιορίζουν την κίνηση σε μία άλλη κατευθυνση. Άλλοι κηδεμόνες βασίζονται στα χαρακτηριστικά του θερμοπλαστικού για να δημιουργήσουν επιθυμητούς βαθμούς ελαστικότητας ή σκληρότητας για να εξασφαλίσουν τον έλενχο.

Συχνότερα από ένα πλαδαρό κρέμαμενο πόδι είναι η πελματιαία κάμψη με ένα βαθμό τονικότητας/σπαστικότητα οδηγόντας όχι μόνο σε προβλήματα στην φάση της αιώρησης αλλά και της στήριξης.

Αρχική επαφή γίνεται με το έξω πρόσθιο μέρος του ποδιού αλλά σε αυτήν την περίπτωση αντί το πόδι να κάνει την ραχιαία έκταση καθώς φορτίζεται, πετυχάινοντας πλήρη πελματιαία επαφή με το έδαφος, το πόδι παραμένει στην θέση της πελματιαίας κάμψης και είναι ικανό να κάνει πλήρη επαφή με το έδαφος μόνο την υπερέκταση του γόνατος το οποίο θεωρείται ως δευτερεύον αποκτήσιμη παραμόρφωση.

Σε αυτήν την περίπτωση το άκρο πόδι απαιτεί ένα μεγαλύτερο βαθμό έλεγχου πελματιαίας κάμψης από την όρθωση. Πολύ έχουν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν ένα κηδεμόνα ο οποίος σταματάει αντί να εμποδίζει την πελματιαία κάμψη. Παρόλα αυτά αυτός ο τύπος άρθρωσης ο οποίος είναι σχεδιασμενος να επιτρέπει ραχιαία έκταση, μπορεί να είναι ακατάλληλος στην περίπτωση μείωσης μήκους του γαστροκνήμιου είτε είναι πραγματική είτε δυναμικη. Αρθρώσεις οι οποίες επιτρέπουν ραχιάια έκταση είναι χρήσιμες μόνο όταν υπάρχει ένας βαθμός παθητικής ραχιαίας και πιο συγκεκριμένα διαθέσιμο μήκος του γαστροκνήμιου.

Δεν υπάρχει ούτε μία απόδειξη στις έρευνες να αποδεικνύουν ότι το μήκος του γαστρόκνημιου μπορεί να αυξηθεί επιτρέποντας ελεύθερη ραχιαία έκταση σε ένα κηδεμόνα. Ο μόνος τρόπος να γινει η ραχίαια έκταση είναι από το γόνατο κάνοντας πρόωρη και υπερβολική κάμψη κατά την διάρκεια της στήριξης. Εαν ο στόχος μας είναι η παθητική επιμήκυνση του γαστροκνήμιου, η καλύτερη στρατηγική είναι να εκμεταλευθούμε την έκταση του γόνατος στην τελική φάση της στήριξης. Σε αυτήν την περιπτωση η όρθωση πρεπει να μπλοκάρει την ραχιαία έκταση.

Μια καλύτερη εναλλακτική ενός αρθρωτού κηδεμόνα είναι ένας σταθερός κηδεμόνας με επαρκή σκλήρότητα να υπερνικήσει την υψηλή δύναμη πελματιαίας κάμψης λόγω της υπερτονίας. Επαρκής σκληρότητα μπορεί να διασφαλιστεί διαλέγοντας κατάλληλο άκαμπτο υλικό και ίσως να περιλαμβάνουν ενισχύσεις ανθρακονημάτων στην περιοχή της ποδοκνημικης άρθρωσης. Ένα Velcro στην περιοχή του αστραγάλου σχεδόν πάντα χρειάζεται για να συγκρατεί την σωστή θέση του ποδιού στον κηδεμόνα. Προεκτείνοντας το υλικό του κηδεμόνα μετά τις άκρες των δακτύλων συμβουλεύεται στην παρουσία δακτύλων σε κάμψη με υψηλή τονικότητα. Οποιαδήποτε θέση πελματιαίας κάμψης μπορεί να ρυθμιστεί με σφήνες στο τακούνι του κηδεμόνα έτσι ώστε να επιτύχουμε κατάλληλη μπροστινή κλίση της κνήμης έτσι ώστε να μην παρεμποδιστεί η ομαλή κίνηση προς τα εμπρός της κνήμης κατά την διάρκεια της βάδισης αλλά και να ελεγχθεί η υπερέκταση του γόνατος.

Ο υπτιασμός του οπίσθιου ποδιού είναι μία πολύπλοκη-πολυσύνθετη 3 επιπέδων παραμόρφωση όπου συχνά παρουσιάζεται σε συνδυασμό με μία 3 επιπέδων παραμόρφωση στην εγκάρσια/χοπάρτεια άρθρωση του ταρσού (αστραγαλοσκαφοειδής και πτερνοκυβοειδής διαρθρώσεις). Ένας πλαστικός κνημοποδικός κηδεμόνας με ακριβής ολική εφαρμογή η οποία ασκεί τις κατάλληλες διορθωτικές δυνάμεις μπορεί να ελένξει/ευθυγραμμίσει την αστραγαλοπτερνικη και εγκάρσια άρθρωση του άκρου ποδιού. Η χρησιμοποίηση μηχανικών αρθρώσεων στον κηδεμόνα μπορεί να είναι βλαπτική στην στενή εφαρμογή μεταξύ ποδιού-κηδεμόνα στον έλενχο ενός μετρίου εως σοβαρού ιπτιασμού. Άρα αρθρώσεις σε τετοιές περιπτώσεις δεν ενδείκνυνται.

Η υπερέκταση στο γόνατο μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο είναι πολύ συχνό φαινόμενο και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί ορθωτικά με πολλούς τρόπους. Η πιο φανερή λύση είναι ο μηροκνηποδικός κηδεμόνας ο οποίος μπορεί να στηρίξει το γόνατο, την ποδοκνημική άρθρωση και το άκρο ποδιού άμεσα. Εαν ένας μηροκνηποδικός κηδεμόνας είναι να χρησιμοποιηθεί, δεν είναι απαραιτητο να έχει ασφάλεια με την προυπόθεση ο ασθενής να έχει επαρκή δύναμη στους τετρακέφαλους για να στεθεροποιεί το γόνατο σε μία ανεπιθύμητη κάμψη κατά την διάρκεια της βάδισης.

Ακόμα και ένας σημαντικός βαθμός υπερέκτασης στο γόνατο μπορεί να περιοριστεί χρησιμοποιόντας ένα κνημοποδικό κηδεμόνα ο οποίος αποτρέπει την πελματιαία κάμψη κατά την διάρκεια της στηριξής. Ένας μεγάλος αριθμός ερευνών έδειξαν την σημασία της γωνίας της ραχιαίας έκτασης στην όρθωση εαν η υπερέκταση πρέπει να διαχειριστεί. ( Lehmann et al 5 μοίρες ραχιαίας έκτασης, Miyazaki et al 7 μοίρες μοίρες ραχιαίας έκτασης, Oshawa et al 10 μοιρες μοίρες ραχιαίας έκτασης).

Από τις ενδείξεις ερευνών, φαίνεται ότι κάποια γωνία ραχιαίας έκτασης είναι απαραίτητη να επαναφέρει στο κανονικό την υπερέκταση του γόνατος. Παρόλα αυτά, αυτο είναι μια απλοποίηση. Η γωνία της κνήμης σε σχέση με το έδαφος κατά την διάρκεια της στήριξης είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας, παρά η κλίση της ραχιαίας έκτασης. Για παράδειγμα εαν ένας κνημοποδικός κηδεμόνας πρέπει να φτιαχτεί με κάποιες μοίρες ιπποποδίας λόγω αγκύλωσης, η καταλληλη γωνία κλίσης της κνήμης μπορεί να διασφαλιστεί μεταβάλλοντας το ύψος του τακουνιού του υποδήματος ή χρησιμοποιόντας σφήνες κάτω από την πτέρνα.

Ανεξέλεκτη κάμψη στο γόνατο λόγω αδυναμίας στους τετρακέφαλους ή οπίσθιους μύες της κνήμης, η συνδιασμός και των δύο ξεκάθαρα βάζει τον ασθενή σε ένα σημαντικό ρίσκο πτώσης. Για ακόμα πιο σοβαρές περιπτωσεις, ένας μηροκνημοποδικός κηδεμόνας είναι η καλύτερη και πιο ασφαλής λύση για την βάδιση. Επίσης μπορεί να είναι χρήσιμος στην πρώιμη φάση της αποκατάστασης, βελτιώνοντας την ευθυγραμμιση του ποδιού και διευκολύνοντας την φόρτιση πάνω στο επηρεασμένο πόδι. Με κάποια επιφύλαξη γύρω από την χρήση μηροκνημοποδικων κηδεμονων στους ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο ήταν η ανάγκη αρθρώσεων γόνατος με μηχανισμό ασφάλειας με σκοπό την σταθερότητα του γόνατος αλλά και με αυτόματη αυξηση κατανάλωσης ενέργειας κατα την διάρκεια της βάδισης.
Πρόσφατες βελτιώσεις στο σχεδιασμό ορθωτικών αρθρώσεων του γόνατος είχαν σαν αποτέλεσμα την εξέλιξη αυτών οι οποίες κλείδώνουν στην διάρκεια της στήριξης και ξεκλειδώνουν στην διάρκεια της αιώρησης , όμοια με τα γόνατα των προθέσεων. Αυτή η καινοτομία ίσως οδηγήσει στην βελτίωση απόδοσης της βάδισης αλλά ακόμα δεν υπάρχουν αποδείξεις.